Salmonelloza. Chorobę, którą zarażenie się jest kojarzone przede wszystkim ze spożywaniem surowych jajek, można złapać również od gołębia, głównie w wyniku kontaktu z jego odchodami, a także za sprawą pogryzienia przez pasożyta (np. obrzeżka), który przeniósł się z tego ptaka na człowieka. Objawy zarażenia bakterią Choroby od kota – lista: 1. Choroba kociego pazura. Choroba kociego pazura jest spowodowana przez bakterie Bartonella henseale, które są przenoszone przez pchły. U kota nie występują żadne objawy zakażenia, a bakterie przenikają do organizmu człowieka najczęściej na skutek podrapania przez kota-nosiciela (najczęściej młodego kota). choroba kociego pazura, tasiemczyca wywoływana przez pasożyta tasiemca psiego, świerzb wywoływany przez świerzbowca usznego, chlamydioza w postaci zapalenia spojówek i rogówki, wścieklizna wywoływana przez wirusa Rabies virus (RABV), grzybice. Przeczytaj też: Wścieklizna – przyczyny, objawy, leczenie, profilaktyka. Choroba kociego Zdiagnozowanie toksokarozy jest trudne, a o zarażeniu świadczy jedynie obecność swoistych przeciwciał w surowicy krwi. Przeczytaj także: Choroby, którymi możesz zarazić swojego psa lub kota. 3. Giardioza. Giardioza, zwana dawniej lambliozą, to choroba pasożytnicza wywoływana przez pierwotniaka Giardia intesinalis. Według obecnej wiedzy medycznej, Chlamydia nie jest przenoszona drogą ślinową. Oznacza to, że nie można zarazić się tą chorobą poprzez pocałunek, dzielenie się sztućcami, czy picie z tej samej butelki. Bakterie Chlamydia nie są w stanie przetrwać w ślinie i nie mają zdolności do przenikania przez błony śluzowe jamy ustnej. Szacuje się, że schorzenie występuje u 5-7 proc. kobiet i u 1 proc. mężczyzn, przy czym należy zaznaczyć, że częstość jego występowania wzrasta wraz z wiekiem. Wśród przyczyn niedoczynności tarczycy wymienia się: wrodzona niedoczynność tarczycy, niedoczynność poablacyjną lub pooperacyjną, polekowa niedoczynność lub Toksokaroza. To groźna choroba pasożytnicza wywoływana przez inwazję larw glist psich lub glist kocich. Źródłem zakażenia jest kontakt z chorymi zwierzętami, z ich odchodami i ze skażoną odchodami ziemią. Najbardziej narażone są dzieci, które bawią się w piasku, w którym mogły znajdować się odchody z jajami glisty. 1ZYM7. Chlamydioza to jedna z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową. Występuje zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Powoduje uszkodzenie delikatnych struktur narządu płciowego. Może przebiegać przez dłuższy okres w utajeniu, nie dając żadnych objawów klinicznych choroby. Atakuje osoby w każdym wieku, ale największą liczbę zachorowań odnotowano u ludzi w wieku 15-25 lat, kiedy mechanizmy obronne nie są jeszcze w pełni rozwinięte. spis treści 1. Przyczyny i objawy chlamydiozy 2. Leczenie i powikłania chlamydiozy 1. Przyczyny i objawy chlamydiozy Chorobę wywołują bakterie Chlamydia trachomatis. Każda osoba aktywna seksualnie narażona jest na zarażenie, a szczególnie przy częstej zmianie partnerów seksualnych, ryzykownych zachowaniach seksualnych i niestosowaniu prezerwatywy. Zobacz film: "Dlaczego warto wykonywać badania profilaktyczne?" Przebiega głównie bezobjawowo (75% kobiet, 50% mężczyzn), a chorzy dowiadują się o infekcji w momencie wystąpienia powikłań – zapalenia przydatków (jajników) u kobiet lub zapalenia najądrzau mężczyzn. U kobiet proces chorobowy obejmuje początkowo szyjkę macicy oraz dolny odcinek dróg wyprowadzających mocz. W badaniu ginekologicznym szyjka macicy jest przekrwiona, obrzęknięta i bardzo podatna na uraz mechaniczny. Niekiedy obserwuje się zaczerwienienie i obrzęk ujścia zewnętrznego cewki moczowej. U kobiet najczęściej występującymi objawami chlamydiozy są: nietypowe ropne upławy, pieczenie podczas oddawania moczu, bóle podbrzusza, bóle okolicy lędźwiowej, mdłości, gorączka, krwawienia pomiędzy miesiączkami, ból i/lub krwawienie po stosunku płciowym, objawy dyzuryczne (zaburzenia oddawania moczu), ropomocz. U mężczyzn najczęściej pojawiają się: ropno-śluzowa wydzielina z cewki moczowej i nieznaczny ból przy oddawaniu moczu, pieczenie cewki moczowej, rzadko obrzęk i ból jąder, zapalenie najądrzy. Zarówno w przypadku kobiet, jak i mężczyzn, infekcja chlamydiozą może przenieść się na odbytnicę (lub zająć jedynie odbytnicę, jeśli do zakażenia doszło na drodze stosunku analnego, także homoseksualnego). W tym przypadku objawami mogą być ból oraz wydzielina i krwawienia z odbytu. 2. Leczenie i powikłania chlamydiozy Leczenie należy rozpocząć od momentu rozpoznania choroby. Obejmuje ono doustną antybiotykoterapię przez okres co najmniej 7 dni, często dłużej. Przez 2 tygodnie od rozpoczęcia leczenia należy zaprzestać współżycia. Byli i obecni partnerzy powinni zostać poinformowani o wystąpieniu choroby, po czym należy u nich rozpocząć leczenie – bez względu na to, czy wykryto Chlamydia trachomatis, czy też nie. Ma to na celu zapobieżenie kolejnemu zakażeniu, gdyż partner seksualny osoby z chlamydiozą jest potencjalnym źródłem zakażenia. W wyniku późnego rozpoznania lub nieleczenia chlamydiozy mogą wystąpić powikłania. U kobiet występuje zapalenie narządów miednicy mniejszej, o charakterze zapalenia błony śluzowej macicy, jajowodu lub obu jajowodów, jajnika lub jajników, narządów miednicy mniejszej (PID - Pelvic Inflammatory Disease), a także strefy okołowątrobowej, objawiającej się bólami brzucha, które najczęściej są kojarzone z zapaleniem pęcherzyka żółciowego lub trzustki. W wyniku nieleczenia choroby mogą wystąpić także dolegliwości obejmujące inne narządy, niezwiązane z układem moczowo-płciowym, np.: ból i zapalenie stawów, uszkodzenia układu nerwowego, spadek odporności, schorzenia naczyń oraz astma oskrzelowa i skłonności alergiczne. Występuje tzw. zespół Reitera, objawiający się zapaleniem spojówek i jagodówki, zmianami śluzówkowo-skórnymi, zapaleniem stawów. Patologiczne zmiany w obrębie szyjki macicy, zmiana funkcji komórek nabłonka, właściwości śluzu szyjkowego – mogą doprowadzić do poważnych powikłań, zwłaszcza u kobiet będących w ciąży, a także uniemożliwić zajście w ciążę, prowadząc do niepłodności. U mężczyzn nieleczone zapalenie najądrzy często prowadzi do niepłodności. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Chlamydioza to najczęstsza choroba bakteryjna przenoszona drogą płciową. Chlamydią można się zarazić jeżeli nie używa się prezerwatywy podczas kontaktów seksualnych. Mimo szerokiej dostępności środków zabezpieczających choroby przenoszone drogą płciową wciąż pozostają dużym problemem zdrowotnym. Niestety, wielu pacjentów obserwując u siebie niepokojące symptomy wstydzi się udać do lekarza. Takie podejście to błąd! Jeśli chodzi bowiem o choroby weneryczne, objawy mogą dotyczyć nie tylko narządów płciowych, ale całego organizmu, powodując poważne powikłania. Chlamydia – co to jest? Co to jest chlamydia? Otóż chlamydia, zwana także chlamydiozą, to najczęstsza choroba bakteryjna przenoszona drogą płciową. Jest to infekcja wywołana przez bakterie Chlamydia trachomatis. Chlamydioza jest przenoszona poprzez kontakty seksualne jeżeli nie używa się prezerwatywy. Dlatego zachorować może każda aktywna seksualnie osoba. Najbardziej narażone są osoby młode, które często zmieniają partnerów seksualnych. Zakażenie chlamydią występuje również u noworodków, u których do transmisji bakterii dochodzi podczas przechodzenia przez kanał rodny matki. Chlamydia – objawy Chlamydioza najczęściej przebiega bezobjawowo. Większość pacjentów nie ma symptomów zakażenia i jest nieświadoma choroby. Chory dowiaduje się o chlamydiozie dopiero, gdy zaczynają się powikłania. I tak u mężczyzn objawy zakażenia chlamydią najczęściej przyjmują postać zapalenia cewki moczowej, zapalenia najądrzy i gruczołu krokowego. U kobiet objawy chlamydii to zapalenie szyjki macicy, pochwy i zapalenie cewki moczowej. Dodatkowo często występują upławy oraz ból podczas stosunku seksualnego. Chlamydie mogą powodować zapalenia stawów, zmiany w układzie nerwowym oraz spadek odporności organizmu. Chlamydia – leczenie Nieleczona chlamydioza może być przyczyną niepłodności. Stanowi zagrożenie dla przebiegu ciąży – może spowodować poronienie, a u noworodka (jeżeli dojdzie do zakażenia podczas porodu) wywołać zapalenie spojówek lub zapalenie płuc. Leczenie chlamydii prowadzi zazwyczaj lekarz wenerolog. Chorobę leczy się antybiotykami, a terapia trwa minimum tydzień. Przy braku powikłań infekcja zazwyczaj ustępuje w ciągu dwóch tygodni. Leczeniem powinni zostać objęci pacjenci z potwierdzonym zakażeniem chlamydią oraz ich partnerzy seksualni. Partner powinien wykonać badanie na obecność chlamydii, gdyż jeśli jest zakażony, to może ponownie zarazić osobę wyleczoną. Po wyleczeniu infekcji na chlamydiozę można zachorować ponownie, bo przebyta raz choroba nie daje odporności na kolejne zakażenia. Należy pamiętać by stosować odpowiednie środki ostrożności, które pozwolą uniknąć zachorowania. Zaleca się ograniczenie partnerów seksualnych, stosowanie prezerwatyw podczas stosunków, a w przypadku podejrzewania zakażenia chlamydią – zaprzestania współżycia i zgłoszenie się do lekarza. Fot. Gerhard Seybert/AdobeStock Opublikowano: 23:35Aktualizacja: 10:40 Bakterie z rodzaju Chlamydia określa się mianem pasożytów, które rozwijając się w komórkach organizmu, doprowadzają do rozwoju chorób bez wysyłania objawów. Zarazić się można drogą kropelkową lub poprzez kontakty seksualne z osobą zakażoną. Czas wylęgania bakterii wynosi 2–4 tygodnie, w zależności od szczepu. Chlamydia – co to za bakteria?Chlamydia pneumoniae – objawyChlamydia trachomatis – objawyChlamydia psittaci – objawyChlamydia – diagnostyka i leczenie Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Objawy chlamydii są mało charakterystyczne, dlatego rozwijająca się choroba jest w wielu przypadkach błędnie rozpoznawana. Wpływa to na cały proces leczenia, które jest przez to nieskuteczne lub mocno opóźnione. Problemem jest oporność bakterii na niektóre antybiotyki. Chlamydia – co to za bakteria? Rodzina Chlamydia to bakterie gram-ujemne, które rozwijają się w komórkach gospodarza, doprowadzając do ich uszkodzenia. Zarazić się można drogą kropelkową lub poprzez kontakty seksualne. Źródłem zakażenia może być człowiek albo chore ptactwo, choć takie przypadki zdarzają się rzadko. Szacuje się, że zakażenie bakterią Chlamydia przeszła lub obecnie przechodzi połowa populacji. Większość chorych nie wie o zakażeniu, ponieważ choroba długo rozwija się w ukryciu. Ponadto przy zakażeniu chlamydią objawy są mało charakterystyczne i kojarzone bardziej z częstymi schorzeniami dróg oddechowych i moczowych, aniżeli z bakterią. Obecnie wyróżnia się trzy gatunki bakterii z rodziny Chlamydia: Chlamydia pneumoniae; Chlamydia trachomatis; Chlamydia psittaci. Objawy zakażenia chlamydią są zależne od rodzaju szczepu, którym człowiek został zarażony. Okres wylęgania bakterii trwa od 2 do 4 tygodni. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie intymne i seks Wimin Serum intymne, 100 ml 79,00 zł Zdrowie intymne i seks Wimin Serum intymne, 50 ml 59,00 zł Zdrowie intymne i seks WIMIN SOS PMS, 30 kaps. 79,00 zł Zdrowie intymne i seks WIMIN majtki menstruacyjne 90,00 zł Zdrowie intymne i seks WIMIN Lubrykant 55,00 zł Chlamydia pneumoniae – objawy Chlamydia pneumoniae przenosi się drogą kropelkową. Szczep atakuje głównie górne drogi oddechowe, rzadziej dolne. Żywicielem jest wyłącznie człowiek. Bakteria nie występuje u zwierząt. Zarazić się nią można poprzez kichanie, pokasływanie lub kontakt z przedmiotami należącymi do zakażonego. Pierwsze objawy chlamydii są praktycznie niezauważalne, a gdy są wyraźne, to przypominają infekcję dróg oddechowych. W wielu przypadkach jest to powód nieprawidłowego rozpoznania, np. objawy chlamydii w gardle są niemal identyczne jak przy zapaleniu gardła lub krtani. Chory uskarża się na ból i nieprzyjemną chrypkę. Dodatkowo mogą wystąpić: ból mięśni i stawów; ból głowy; ból ucha; uporczywy kaszel; gorączka. Przy zakażeniu tym gatunkiem bakterii Chlamydia objawy skórne nie występują. Chorzy z takimi zmianami powinni wykonać badania na Chlamydia trachomatis. Chlamydia trachomatis – objawy Zakażenie Chlamydią trachomatis powoduje chlamydiozę. Jest to choroba weneryczna, którą człowiek nabywa poprzez kontakty seksualne z nosicielem. Na zakażenie szczególnie narażone są osoby, które często zmieniają partnerów seksualnych lub lubią przygodny seks. Kobiety z tą chorobą borykają się częściej. Bakteria Chlamydia trachomatis atakuje układ moczowo-płciowy, czego rezultatem są bardzo uporczywe objawy, podobne do zapalenia pęcherza, takie jak ból i pieczenie podczas oddawania moczu, krwawienie z dróg rodnych albo podczas stosunku. Przy chlamydii u mężczyzn objawy są podobne do zapalenia cewki moczowej. Dolegliwościom bólowym towarzyszy ropna wydzielina wyciekająca z penisa. Choroba może zaatakować również odbytnicę albo gardło. U osób chorych na chlamydiozę może się pojawić zespół Reitera. Jest to nie tylko stan zapalny cewki moczowej, ale też charakterystyczne dla tego szczepu chlamydii zmiany skórne i zapalenie spojówek. Chlamydioza zwiększa również ryzyko zachorowania na inne choroby weneryczne. Zakażenie Chlamydią trachomatis jest niebezpieczne, ponieważ nieleczone, może doprowadzić do bezpłodności. Kobiety ciężarne mogą nią zarazić dziecko, czego efektem będzie zapalenie płuc lub spojówek zaraz po porodzie. Zobacz także Chlamydia psittaci – objawy Zakażenia Chlamydią psittaci zdarzają się rzadko. Ten gatunek bakterii jest przenoszony przez ptactwo. Bakteria przenika do organizmu przez drogi oddechowe i wraz z krwią wędruje do komórek wątroby, śledziony oraz płuc, siejąc w nich spustoszenie. Nieprawidłowo rozpoznana, może doprowadzić do martwicy ścianek pęcherzyków płucnych. Charakterystycznymi przy tej chlamydii objawami są uporczywy kaszel i bardzo wysoka temperatura sięgająca 40℃. Nieleczone zakażenie może doprowadzić do sinicy lub zapalenia mięśnia sercowego. Diagnostyka zakażeń chlamydią obejmuje szereg badań laboratoryjnych. Najnowszą i najbardziej czułą metodą jest test PCR, który polega na wyodrębnieniu DNA bakterii z próbki wymazu pobranego z gardła lub cewki moczowej. Niestety jest on rzadko wykonywany ze względu na koszt. Badanie kosztuje około 160 zł. Tańszą metodą jest test ELISA, w którym oznacza się miano przeciwciał w klasie IgG, IgM i IgA, które świadczą o przebytym lub obecnym zakażeniu. Niektórym osobom zaleca się także badanie fluorescencyjne. Leczenie chlamydii polega na podawaniu antybiotyków. Kuracja powinna trwać co najmniej 14 dni. W terapii stosuje się antybiotyki z grupy makrolidów, tetracyklin lub fluorochinolonów, ponieważ inne nie są skuteczne. Przy przewlekłych zakażeniach leczenie może trwać nawet 6 tygodni. Zakażenie bakteriami Chlamydia może współistnieć razem z innymi chorobami przewlekłymi, takimi jak astma, sarkoidoza lub przewlekła obturacyjna choroba płuc. Obecnie prowadzone są badania nad udziałem tych bakterii w stwardnieniu rozsianym, miażdżycy i chorobie Alzheimera. Bibliografia Przytrzymaji odkryj Górska Ewa B., Galoch E., Jankiewicz U., Kowalczyk P., Chlamydophila pneumoniae jako przyczyna chorób układu oddechowego, Medycyna Rodzinna 3/2013: 99-105, Wydawnictwo Borgis. Pawlikowska M., Deptuła W., Choroby u ludzi spowodowane chlamydiami i chlamydofilami, Postepy Hig Med Dosw. (online), 2007; 61: 708-717. Choroszy-Król I., Bober T., Frej-Mądrzak M., Chlamydia trachomatis – aspekty kliniczne i terapeutyczne, Family Medicine & Primary Care Review 2013; 15, 3: 447–449. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Ewa Żuchowska Jestem technikiem farmacji z wieloletnim stażem pracy w aptekach ogólnodostępnych. Od wielu lat zajmuję się pisaniem treści na portale internetowe jako copywriter. Moją specjalizacją są artykuły medyczne. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Polecamy Choroby przenoszone drogą płciową (STDs- sexually transmitted diseases) wciąż są tematem tabu. Każda z kobiet przychodzących do gabinetu z wielką dozą zawstydzenia zaczyna mówić o swojej przypadłości. Myślę, że wynika to z tego, że wciąż społeczeństwu kojarzą się z niemoralnym i rozwiązłym trybem życia. I dlatego irytuje mnie to podwójnie. Bo po pierwsze w posiadaniu wielu partnerów seksualnych nie ma nic złego (o ile dobrze się zabezpieczasz!), każdy postępuje jak chce, a po drugie choroby weneryczne mogą się do nas przypałętać nawet jak jesteśmy wierną żoną od 25 lat. I wcale nie musi być to związane ze zdradą, ale o tym później. Ok, przyznajmy, im więcej partnerów tym więcej okazji do “złapania” którejś z nich, ale bez stygmatyzacji! Seria, którą dziś rozpoczynam, ma na celu wyjaśnienie Wam podłoża tych chorób tak, żebyście mogły się przed nimi uchronić, a gdy już zachorujecie, wiedziały co robić;) Na początku słowem wstępu STDs są chorobami powodowanymi przez grupę drobnoustrojów (bakterii, grzybów, wirusów czy pasożytów). Zarażamy się nimi głównie przez wszystkie rodzaje stosunków płciowych, czyli pochwowe, analne czy oralne. Niektórymi z nich możemy zarazić się także śpiąc w tej samej pościeli czy używając tych samych ręczników, natomiast spokojnie nie wszystkimi i także będę o tym wspominać przy konkretnych mikroorganizmach. Żeby troszeczkę złagodzić oblicze STDs zaznaczę, że najzwyklejsze w świecie infekcje bakteryjne (i grzybicze), z którymi powszechnie zgłaszamy się do ginekologa, także wliczają się w ich poczet (możesz o nich przeczytać w poprzednim wpisie). Dotykają one wielu z nas i pewnie w Waszych głowach pojawia się pytanie, dlaczego występują częściej u kobiet niż u mężczyzn? Po pierwsze środowisko pochwy (ciepło, wilgotno i ciemno) sprzyja powstawaniu infekcji. Po drugie mamy większą powierzchnię błony śluzowej, która jest podatna na działanie wszelkich drobnoustrojów. Skóra musi być uszkodzona, żeby jakiś “gość” wnikną do naszego wnętrza, a błona śluzowa jest na tyle delikatna, że łatwiej ją pokonać i wniknąć. A po trzecie wnętrze naszej pochwy jest trudniejsze (wręcz niemożliwe;) do umycia niż penis (nawet biorąc pod uwagę jego wszelkie zakamarki). Dlatego już na samym początku apeluje – używajmy prezerwatyw! Ma to znaczenie i prz “zwykłych infekcjach pochwy jak i przy poważniejszych chorobach powodowanych przez bakterie, wirusy i pasożyty. Antykoncepcja antykoncepcją, ale tabletki czy plastry niestety nie uchronią Cię przed drobnoustrojami. I o ile przy stałym partnerze możemy o tym nie myśleć, o tyle ciesząc się przygodnym seksem czy rozpoczynając nowy związek, miejmy ją zawsze przy sobie. Kontynuując temat bakterii przechodzimy do kolejnej z chorób, czyli rzeżączki spowodowanej przez bakterię Neisseria gonorrhoeae. Zarażamy się nią głównie przez kontakty seksualne. Dodatkową grupą narażoną na zakażenie są noworodki, dlatego każda kobieta w ciąży jest testowana na obecność tej bakterii, a po porodzie dodatkowo wykonywany jest zabieg Credego, czyli zakropienie 1% roztworu azotanu srebra. Skąd tak rozbudowana profilaktyka? Ponieważ u bobasów dwoinka rzeżączki może powodować zapalenie spojówek, które w swoich największych konsekwencjach może powodować nawet utratę wzroku. Czy jako dorosły można zarazić się inaczej? Istnieją doniesienia o zakażeniu bardziej kontaktowym (ręczniki, deski toaletowe), ale jest to raczej kazuistyka, ponieważ bakteria potrzebuje środowiska życia (czyli ropnej wydzieliny), bo bez niej wysycha i ginie. Kiedy myślimy o rzeżączce? Przy ropnej wydzielinie z pochwy i towarzyszącym jej obfitym miesiączkom. A u mężczyzn lampka zapala się nam przy ropnej wydzielinie z cewki moczowej i bólu przy oddawaniu moczu. Leczenie polega na podawaniu antybiotykoterapii, więc spokojnie udaj się do lekarza i stosuj się do jego zaleceń. Kolejną z chorób bakteryjnych jest kiła powodowana przez krętka bladego (Treponema pallidum). Tutaj sprawa jest bardziej skomplikowana, bo łatwo jest zbagatelizować i przeoczyć początek choroby (kiła I-rzędowa), a jak we wszystkich schorzeniach sprawa komplikuje się wraz z czasem jej trwania. Zmianą pierwotną jest wrzód twardy (wrzód Huntera), czyli początkowo bezbolesna krostka, która z czasem ulega owrzodzeniu. “Lepsza” opcja jest wtedy, gdy zmiana dotyczy widocznych miejsc: mężczyzny i jego prącia, albo kobiety i jej warg sromowych. Niestety czasami lokalizuje się na szyjce macicy lub w kanale odbytu i niby jak się zorientować o ich istnieniu? Dlatego przegapienie zmiany pierwotnej nie jest aż tak trudne… Po kile I-rzędowej czas na II-rzędową (która wciąż jest kiłą wczesną). Charakteryzuje się ona zmianami skórnymi o różnym charakterze – plamek, grudek, krostek etc. Jeśli przegapimy te wszystkie objawy (co zdarza się rzadko, bo o ile pojedynczej zmiany możemy nie odnotować, to raczej jak pojawi się wysypka, drążymy temat) przechodzimy po dwóch latach od zakażenia i zaczyna się kiła późna, czyli III-rzędowa. Podobnie jak w kile wczesnej możemy mieć tutaj okresy objawowe i bezobjawowe, a sama choroba może atakować najważniejsze układy i u różnych osób mieć całkiem inny obraz. I tak w przypadku układu nerwowego mamy zapalenie opon mózgowych i wszystkie jego konsekwencje, a w przypadku układu krążenia upośledzenie ściany małych i dużych tętnic, prowadzące nawet do powstania tętniaka aorty. Dodatkowo powstają tzw. kilaki, czyli zmiany guzowate skóry, narządów wewnętrznych czy kości, które rozpadając się tworzą owrzodzenia psujące dany organ. Dodatkowym problemem w kile jest możliwość transmisji przezłożyskowej z matki do płodu i dlatego wszystkie kobiety w ciąży są także badane w jej kierunku. Bo o ile opis kiły III-rzędowej brzmi hardkorowo, o tyle kiła wrodzona ma nie tylko charakterystyczny wygląd, ale także szereg nieprawidłowości dotyczących całego ciała, które mogą skutkować śmiercią już w życiu płodowym lub porodem przedwczesnym. Po urodzeniu mamy także do czynienia z kiłą wczesną (siodełkowaty nos, marskość wątroby, zmiany skórne, zapalenie płuc etc) oraz późną (triada Hutchinsona , zmiany skórne, kości, zmiany neurologiczne). Ufffff…. Zrobiło się ciężko. Na szczęście żyjemy w czasach, kiedy zazwyczaj wykrywamy kiłę albo badaniami laboratoryjnymi (kobiety w ciąży, komercyjne dobrowolne testy) lub na wczesnym etapie i wtedy podobnie jak w poprzednim przypadku wystarczy antybiotykoterapia. Sytuacja wygląda trochę gorzej, jeśli mamy już nieodwracalne zmiany w organizmie, bo wtedy poza leczeniem antybiotykami, musimy zastosować też leczenie tych przypadłości. Chlamydioza to następna z STDs i powodowana jest przez bakterię Chlamydia trachomatis. Zakażenie często pozostaje bezobjawowe, a w przypadku wersji objawowej najczęstszym jest zapalenie cewki moczowej. Daje standardowe objawy jak ból przy oddawaniu moczu, uczucie niepełnego wypróżnienia i częstomocz. Dodatkowo może pojawić się ropny wyciek z cewki moczowej. Kolejnym objawem choroby może być zapalenie szyjki macicy, które w codziennym funkcjonowaniu będzie nam dawało objawy jak przy zapaleniu pochwy, czyli wyciek ropnej wydzieliny i uczucie swędzenia / pieczenia / dyskomfortu. Chlamydia jest częstą przyczyną niepłodności (ponieważ powoduje stan zapalny nie tylko w obrębie kanału rodnego, ale także w miednicy mniejszej), dlatego np przy procedurze inseminacji jest wymagany ujemny wynik badań molekularnych. Jak w poprzednich mikrobach tak i tutaj możliwa jest transmisja z matki na dziecko. Które objawia się głównie zapaleniem spojówek lub dróg oddechowych po porodzie drogami natury. Leczenie jak to z bakteriami – także antybiotykoterapia. Grupa STDs powodowanych przez bakterie jest dużo większa, omówiłam tutaj te najbardziej charakterystyczne i najgroźniejsze. To towarzystwo obejmuje dodatkowo Haemophilus ducreyi (wrzód weneryczny), Shigella (czerwonka bakteryjna – omówię ją wraz z czerwonką amebową przy pasożytach), infekcje powodowane przez mycoplasma hominis, ureaplasma parvum, ureaplasma urealyticum i wiele innych. Pamiętajcie, że dopiero zaczynamy przygodę z ich poznawaniem, a już jest gorąco! W następnym odcinku wirusy i pasożyty! Pracuje głównie na oddziale onkologicznym, a dyżury spędza na porodówce. Swoją dalszą karierę wiąże głównie z ginekologią onkologiczną. Gdyby miał opisać siebie, powiedziałaby, że jest ginekologiem zapatrzonym w kobiety, a jednocześnie kobietą starającą się być jak najlepszym ginekologiem. Jest lekarzem przechodzącym po szpitalnym korytarzu, operatorem na bloku operacyjnym… Ale chyba przede wszystkim niepoprawną marzycielką wierzącą, że wspólnie możemy sprawić, żeby ten świat był lepszy. Tworzy medyczną twarz Wróżki Cipuszki po to, by kobiety zrozumiały, że nie są odosobnione w swoich problemach, żeby mogły zdobyć informacje nie tylko o chorobach ginekologicznych, ale także szeroko pojętym zdrowiu kobiet – przedstawione przystępnym, humorystycznym językiem. Choroby weneryczne to inaczej choroby przenoszone droga płciową. Mogą być wywołane przez bakterie, wirusy, grzyby a nawet pasożyty. Mechanizm przenoszenia chorób jest oczywisty. Jednak do zarażenia nie dochodzi jedynie poprzez tradycyjny dopochwowy stosunek seksualny ale również poprzez seks analny i oralny. Sam seks nie musi stanowić podstawy do obaw. Czynnikami zwiększającymi ryzyko możliwości zachorowania na chorobę weneryczną są jednak sytuacje z nim związane, a mianowicie: wielu partnerów seksualnych, niestosowanie prezerwatyw, spożywanie substancji psychoaktywnych, które prowadzą do podejmowania ryzykownych zachowań a także używanie gadżetów erotycznych i nieprzestrzeganie zasad higieny. 7 najgroźniejszych chorób wenerycznych Choroby weneryczne towarzyszą ludzkości od dawien dawna i nie sposób ich całkowicie wyeliminować. Najbardziej narażeni na zachorowanie są ludzie w wieku między 18 a 24 rokiem życia a także homoseksualni mężczyźni zmieniający partnerów. Do najgroźniejszych chorób wenerycznych jeśli chodzi o przebieg, skutki i trudności leczenia zaliczamy: Rzeżączka Rzeżączka to choroba wywoływana przez bakterie Gram-ujemne. Są nimi dwoinki rzeżączki. Do zakażenia może dojść poprzez kontakt seksualny lub podczas porodu, kiedy matka przekazuje dziecku bakterie. Zakażenia z innych powodów są raczej rzadko spotykane i jeśli już się zdarzają, to dotyczą używania wspólnych przedmiotów tj. mokrej gąbki lub ręcznika chorej osoby. Dwoinki rzeżączki są w stanie utrzymywać się poza organizmem nawet do doby. U kobiet rzeżączka zazwyczaj nie wywołuje żadnych objawów. Możliwe są jednak ropne upławy i bóle w podbrzuszu, a także typowe objawy charakterystyczne dla infekcji pochwy, czyli pieczenie okolic intymnych. Czasem zdarza się, że kobiecie rozreguluje się cykl miesiączkowy. Z kolei u mężczyzn choroba objawia się ropna wydzieliną z cewki moczowej, pieczeniem i bólem przy oddawaniu moczu. Kiła Następną groźną choroba jest kiła, którą wywołuje krętek blady będący bakterią. Zakazić się można poprzez kontakt okolic intymnych lub kontakt przezodbytniczy i oralny. W ostatnim przypadku dalsze zakażenie może następować nawet przez pocałunek z osobą zarażoną. Kiła często przyjmuje postać utajoną i w takiej formie szkodzi zdrowiu. Nieleczona kiła wprowadza zmiany w układzie nerwowym, układzie krążenia, w strukturze kości i stawów a nawet prowadzi do zaburzeń psychicznych. Istotne objawy kiły to wrzód na genitaliach lub sromie a następnie wysypka na dłoniach i stopach. Takie objawy należą do 1 stadium. Dalsze stadia przebiegają jako utajone AIDS AIDS to choroba zakaźna powodowana przez wirusa HIV. Ta choroba identyfikowana jest jako upośledzenie odporności. Pierwsze fazy choroby są bezobjawowe. Taki stan może trwać nawet 10 lat. Kolejne stadia AIDS powodują znaczny spadek odporności organizmu, który już nie jest w stanie radzić sobie z kolejnymi infekcjami, nawet tak błahymi jak przeziębienie i w efekcie prowadzi do gruźlicy, zapalenia płuc i nowotworów. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt seksualny ale również przez krew. . Matka może zarazić swoje dziecko podczas porodu. Dlatego celem obniżenia zachorowalności osoby niebędące w stałych stosunkach seksualnych z jedną osoba powinny regularnie wykonywać testy na obecność wirusa HIV. Chlamydioza Chlamydioza wywoływana jest przez bakterię Chlamydia trachomatis. U większości chorych nie wywołuje objawów, a diagnoza pada dopiero w chwili, gdy pojawiają się powikłania nieleczonej choroby. Do powikłań należą zapalenie najądrza u kobiet i przydatków u kobiet. Inaczej niż w przypadku AIDS, do zarażenia chlamydiozą może dojść poprzez stosunki seksualne, poprzez krew ale tez przez błony śluzowe i skórę. Zaniedbana chlamydioza może prowadzić nawet do niepłodności. Ziarnica Weneryczna pachwin Ziarnica weneryczna pachwin wywoływana jest przez te same bakterie co chlamydioza. Najczęściej spotyka się ją u ludzi żyjących w krajach tropikalnych i międzytropikalnych. Towarzyszące chorobie objawy to: owrzodzenia, pęcherze, grudki na narządach płciowych ale także stany zapalne węzłów chłonnych, bóle stawów i ropnie. Opryszczka narządów płciowych Opryszczka narządów płciowych to efekt działania wirusa HSV 2, który powoduje tworzenie się bolesnych pęcherzy gromadzących się w skupiska zlokalizowane wokół narządów płciowych lub odbytu. Opryszczka powiększa się przez około 2 tygodnie. Po tym czasie zmiany pękają i przekształcają się w płytkie wrzody. Leczenie wymaga farmakoterapii doustnej oraz miejscowej. Doustnie podaje się tabletki, a miejscowo smaruje maścią przeciwzapalną. Kobiety ciężarne chore na opryszczkę powinny rodzić przez cesarskie cięcie, aby zniwelizować ryzyko zarażenia dziecka. Mięczak zakaźny Mięczak zakaźny jest wywoływany przez wirus ospy Poxviridae. Wirus przenosi się poprzez kontakt seksualny oraz kontakt z zarażonymi przedmiotami. Objawy charakterystyczne dla tej choroby to wyrośniecie twardych guzków w kolorze cielistym lub żółtym, które w środku wypełnione są substancją o kaszowatej konsystencji. Guzki tworzą się na członku oraz na wargach sromowych i wzgórku łonowym. Mięczak zakaźny zazwyczaj znika sam po kilku miesiącach, a jego leczenie polega na przyjmowaniu leków doustnych i stosowaniu maści. Jeśli powstałe zmiany są duże, wówczas usuwa się je poprzez koagulację.

chlamydioza to choroba powodowana przez bakterie